De moeder van Jan, die Hanne Hagenaars heet, kwam zomaar opeens met nieuw lijstje:
Het boek Half Mens van Maartje Wortel nam me mee naar naar Los Angelos, een ziekenhuis, een taxi en een villa in Malibu. Het bracht me bij een punt waar ik het niet meer begreep en legde me ook nog uit dat die wereld buiten mijn eigen gezichtsveld oneindig was en onmatig divers. Ik begreep dat ik niet alles kan begrijpen. Ik vond het boek verpletterend en kluifde de zinnen af als gegrilde kipkluifjes van de biologische slager.
En zo begon ik een top tien van de mooiste zinnen uit Half Mens te maken, maar dat bleek eigenlijk een hele onlogische onderneming. Maartje Wortel schrijft in korte afgebikkelde zinnetjes. Best wel gewone zinnen. Veel zinnen gaan door op waar de vorige aan begonnen was, en brengt de informatie weer een stapje verder, in een soms vreemde richting. Via de moeder, een schilpad kom je als lezer uit bij medelijden. De zinnen hebben elkaar nodig ook al staat er een punt tussen. Toch heb ik er tien uitgezocht, zinnen die als motto van weer een ander boek kunnen dienen. Het zijn er achttien geworden.
-Als er een kantelpunt in je leven is besef je dat meestal pas nadat alles omgevallen is.
-Iets in je heeft al gekozen.
-Dat zijn de dagen waarop ik mijn hoed opzet.
-Dit was de tweede keer dat ik hoorde dat alles goed zou komen en plotseling wist ik dat het niet waar was.
-‘Tegen tranen kunnen echte mannen vechten,’ had zijn oudste broer gezegd.
-Dokter Manzini had ooit tegen hem gezegd dat ieder individu wacht tot er eindelijk iets staat te gebeuren.
-Het rook er naar iets waar je jeuk van zou kunnen krijgen.
-Michael pakte zijn colbert die over de stoel hing, zwaaide zijn collega’s gedag en vertrok nog voor het echte netwerken begonnen was naar huis, waar hij zich voor niemand anders hoefde te schamen dan voor zichzelf.
-Het zag er niet minder goor uit omdat het van mezelf was.
-Ik vond het gek, hoe snel deze absurde situatie, dit stomme kapotte been en ik, die elkaar opgegeven hadden als een mislukte relatie, normaal geworden was.
-Als leren omgaan met de dingen die je overkomen een rouwproces is, dan is het hele leven een rouwproces.
-Iedere herhaling vrat aan het gevestigde beeld, totdat er geen beeld meer overbleef.
-Vrouwen hielden ervan om gevangen te zitten in de hoofden van mannen.
-Zoals wanneer je wist dat je ontslag zou nemen, waardoor je je werk plotseling uitstekend doet, met plezier zelfs en zonder vervelende gedachten, omdat het idee van de opluchting de opluchting zelf is, het idee van de vrijheid de vrijheid.
-Zijn tong lag nu als een gegeven in haar mond.
-Aan neerstortende gebouwen ook, de lege plekken die ze achterlieten in een stofwolk vol herinneringen, aan het feit dat de tong een van de sterkste spieren van het menselijk lichaam is, aan olifanten die gek werden van verdriet wanneer ze hun babyolifant verliezen, de straling van de GSM die bijen in de war brengt, aan neuken tijdens de oorlog omdat er altijd de drang bestaat om voort te leven, te bestaan en zelfs aan zijn moeder had hij gedacht, vlak voor het klaarkomen.
-Je opende en sloot de deur en je been was eraf, je opende en sloot de deur en je lag op de bank in je villa aan de Pacific Ocean waar je net geneukt had met de man die alles had gezien.
-Misschien is dit geluk, een gevoel dat nog het dichts in de buurt komt bij niets, je neerleggen bij dingen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten